نقدی کوتاه بر فیلم لیگ عدالت زک اسنایدر
برای نظر بدون اسپویل و کوتاه به پایان متن مراجعه کنید
“حاوی اسپویل”
“بخش اول : روش حساب نکن بتمن”
اکشن فیلم بسیار هیجانی و چشم نواز است. اگرچه بیش از حد اغراق داشت و بعضی جاها آدم با خودش میگه : مگه فیلم هندیه؟!
صحنه های بیش از حد اضافی هم وجود داشت، که انگار فقط و فقط برای طولانی کردن فیلم وجود داشتند. موسیقی واندروومن هم به شدت، تکرار می کنم، به شدت روی مخ راه میرود و بعد از یکی دو بار حال بهمزن میشود! انگار آدم یوسف پیامبر نگاه میکنه، که دائم صدای زن ها رو بشنوه.
فیلم از هر فرصتی برای نشان دادن پر و پاچه آمازون ها استفاده کرده. باباجان ما که نیومدیم برای حال کردن با پر و پاچه اینا، می خوایم از داستان فیلم لذت ببریم!
شاید خیلی ها بگن که جلوه های ویژه قوی تر شده، اما به نظر من، بجز ظاهر اسپتن ولف، جلوه های ویژه دیگر هیچ نقطه قوتی ندارد. خیلی جاها انگار داری انیمیشن میبینی.
نه از اول فیلم که سرباز میترسید دست بزنه به جعبه ترک خورده، نه بعدش که ملکه عین هندونه زده بود زیر بغلش و میدویید.
این آمازون ها دیوار سنگی 5 تُنی را نگه داشته بودند تا ملکه گذر کنه. بعد که یه اسب 500 کیلویی افتاد رو یکیشون، فوری ناتوان شد و مُرد؟ عجب!
“بخش دوم : عصر قهرمانان”
چرا دایانا وقتی به مکان آتش سوزی رفت، با خودش چراغ قوه نداشت؟! که مجبور بشه عین ایندیانا جونز مشعل درست کنه؟ بعدشم معلوم نشد یهو الکی سقوط کرد تو یه جای غار مانند! از کجا رفت اونجا آخه؟ یهو الکی همینجوری؟ آقای اسنایدر، یه دریچه ای چیزی نشونمون میدادی لااقل.
صحنه ها انقدر کش دار است، خوابتان میگیرد و خمیازه میکشید. والّا من که کشیدم. حوصله ام سر رفت انقدر در و دیوار نگاه کردم.
آکوامن ظهور می کند! روی سر قایق ایستاده، و موج های خروشان پشت سرش می آیند! مگر پری دریایی است؟! چخبره؟ اسنایدر! چرا انقد علاقه به تبدیل کردن قهرمان ها به جیزس کرایست داری؟؟ برای ساخت این فیلم به خوندن کمیک نیاز داری نه انجیل! حداقل برو تو ساخت مصائب مسیح 2 کمک کن، خیلی واردی!
بعد هم که با ویلم دافو انقدر بد رفتاری کرد و بی احترامی نشون داد من اعصابم خورد شد. اگه من جاش بودم همون نیزه رو میکردم تو…
“دارک ساید”، خدای ظلم و تاریکی است یا بروسعلی، ساقی پارک لاله؟ چه وضعشه آقای اسنایدر؟! ما ازت قوی ترین ویلن دنیای کمیک رو خواستیم، و تو این پشمک رو نشون میدی؟ چرا با یه تبر زنگ زده و دو تا رعد و برق دراز شد و رفت؟!؟! تنها صحنه جالب دارک ساید شکافتن زمین با سلاحش بود. که قدرتش رو تا حدی نشون داد.
“بخش سوم : مادر عزیز، پسر عزیز”
صحنه های آهسته فلش مرگ آور است! تموم شو دیگه لامصب! سوسیستو بعدا هم میتونی بخوری!
چرا انقدر روی شخصیت سایبورگ جو داده ای؟ نام فیلم لیگ عدالت است، نه سایبورگ اوریجینز! این ها را می توانستی قبلا در فیلم جداگانه اش نشان بدهی. یا حداقل بعدا. برفرض هم اگر می خواهی فیلم را بر پایه یک شخصیت بسازی، چرا بتمن را نگه ننداشتی؟ چرا داستان بتمن را در ظهور عدالت تعریف کردی که حالا مجبور باشی بری سراغ شخصیت های کم اهمیت تر؟ سراغ بتمن که نمی توانستی بری چون در ظهور عدالت معرفی اش کردی، سراغ سوپر من نمی تونستی بری چون فیلم اختصاصی داشته از قبلا، واندر وومن هم همینطور، آکوامن نیز براش فیلم اختصاصی ساخته شد. میماند فلش و سایبورگ.
فلش هم که قرار است براش فیلم اختصاصی بسازند. فقط سایبورگ میماند، که همان بهتر براش فیلم اختصاصی میساختند! اصلا گزینه مناسبی برای پایه گذاری یک فیلم چند ابر قهرمانی نبود! همان بهتر که بتمن را نگه میداشتی و الان به این روز نمی افتادی.
صحنه کمک به زن بینوا، بسیار لذت بخش و حال خوب کن بود. واقعا خوشحال کننده و به جا بود. درسته سایبورگ گزینه مناسبی نبود، ولی انصافا خوش ساخت بود و خوب از آب در آمده بود.
پیوستن فلش به لیگ، خیلی خنده دار بود! واقعا هرکاری کردم نتونستم جلوی خنده ام رو بگیرم! نمی دونم چرا، برام خیلی خنده دار بود، فکر کنم بخاطر “بیش از حد” ساده بودنش بود. جدا از اون به نظرم اگر صحنه های سرعتی فلش حرکت آهسته نبود، خیلی جذاب تر و باحال تر میشد! واقعا نمیفهمم چرا کل صحنه های سرعتی باید صحنه آهسته باشن؟
به نظرم جذب انرژی از طریق لباس رو یه جوری از پلنگ سیاه کش رفتن، البته دقیقا شبیه به هم نیستن ولی خب…. شاید هم من نمی دانم، شاید بتمن در کمیک ها زودتر اختراعش کرده باشد.
ویکتور جان، سایبورگِ بابا، اگر نمی خواستی با دایانا صحبت کنی، چرا دعوتش کردی سر قرار؟ اگر هم می خواستی صحبت کنی چرا دائم می خواستی فرار کنی؟
حالا استپن ولف به آتلانتیس آمده، در حال کشتن مرا است، که باز هم جیزس کرایست ظاهر میشود! تبر را در دست گرفته، در آن میان نگاهی رمانتیک و بی جا هم به مرا می کند، سر مبارزه، با یکی از قوی ترین موجودات کهکشان، مثل پشمک رفتار میکند و راحت کتکش میزند. بعد کتک می خورد، و یک جوری به استپن ولف نگاه می کند که انگار: داداچ نیشگونم هم نگرفتی. بعد استپن ولف دهانش را سرویس می کند و جعبه مادر را میبرد. آکوامن هم قهوه ای میشود.
“بخش چهارم : ماشین تغییر”
صحنه کلاسیک رفتن بتمن وسط حرف زدن گوردون هم جالب بود، ولی اونجا وایسادن فلش و جک گفتن های بی مزه اش، بیش از حد در یک فیلم دارک اضافی میزد و اصلا مناسب نبود! یا کلا یه فاز فیلم رو کمدی کن، یا کلا کمدی رو حذف کن. اینجوری به حس فیلم گند نزن.
مبارزه واندروومن با استپن ولف جالب است. اکشن فیلم را سطح یک فیلم ابر قهرمانی نگه میدارد. درواقع فیلم از نظر ابرقهرمانی و بزن بزن بودن فوق العاده است. فقط داستان را به شدت ضعیف بازگو میکند.
2 ساعت از فیلم گذشته ولی احساس می کنم فیلم هنوز شروع نشده! توی این 2 ساعت هیچچچچییییییز مهمی ندیدیم!!!! جز آدم ربایی و یه ذره اکشن و معرفی، هیچی ندیدیم! فیلم تا الان باید دو کلوم حرف حساب میزد!
ورود آکوامن باز هم جیزس کرایستی است. انگار تا سوپرمن زنده نشود، آکوامن جیزس قصه ما است. به طرز با شکوهی جلوی آب ها را میگیرد و جان آنهارا نجات میدهد. زیبا بود. کمی خوشم آمد.
یکی از نقاط ضعف دی سی در مقابل مارول، وجود چیز های غیر طبیعی و فانتزی هستش. مارول بجز قضیه خدایان اسکاندیناوی و گوهر های شش گانه، کاملا بر اساس علم و تئوری است. در واقع ژانرش واقعا علمی و تخیلی است. حتی جادو های دکتر استرنج هم بر اساس علوم فلسفی و واقعی است. یعنی اکثر چیزهایی ما در فیلم دکتر استرنج دیدیم در عالم جادوگری و علوم تاریک حقیقی، وجود دارد. اما انقدر این ها را بعنوان خرافه و تخیل نمایش دادند که اکثریت مردم فکر میکنند واقعا خرافه است.
اما خیلی چیز های دی سی اساس علمی ندارند و کاملا بر اساس افسانه ها و تخیلات اند. مثل سرزمین آتلانتیس، تمیسکرا، نیرو های دارک ساید و ….
البته اینها فقط در “سینما” یکجورایی نقطه ضعف محسوب میشوند. ممکن است در کمیک حتی نقطه قوت هم باشند.
فکر کردن هم به اینکه چطوری سوپر من رو زنده کنیم خیلی کلیشه ای بود! مُردیم انقد از این صحنه های الکی حماسی تو همه فیلما دیدیم! خب یه راست خیلی جدی بگین میتونیم باهاش سوپرمن رو زنده کنیم برین دنیا رو نجات بدین دیگه! این سوسول بازیا چیه. صحبت های مارشن من هانتر هم در ظاهر مارتا هم با لوئیس لین بیش از حد کلیشه بود! هروقت یکی قراره زنده بشه، چندتا از نزدیکانش میان و ابراز دلتنگی می کنن که آاااه قلبم، کجا رفتییی کجاااا…. بکشید بیرون دیگه از این کلیشه ها!
البته حضور مارشن من هانتر خودش خیلی شگفت انگیز و هیجانی بود. به شخصه دهنم باز موند وقتی دیدمش. میشه گفت شخصیت مورد علاقه ام توی دی سی هست.
“بخش پنجم : تمام اسب های پادشاه”
باز هم فلش وشوخی های احمقانه اش. به نظرم اسنایدر کلا شخصیت بری آلن رو از فیلم حذف میکرد بهتر بود تا بخواد جک ها و کمدی های بیخود و بی جاش رو بزور توی فیلم جا بده. یک جوری هم دایانا میگه بریم لباس بپوشیم، انگار چیز جدیدیه. بابا حاضر شدن برای جنگ که دیگه انقد اهمیت نداره! چرا اصلا باید بهش اشاره میشد؟!
سیستم رو هک کردی و هشدار ویروس بیگانه رو به دروغ دادی. بابات فهمید دروغه. دید خودت اینکارو کردی فوری به نگهبان گفت آره ویروسه راسته، هیچکی بی اجازه نیاد. نگهبانا هم گفتن باشه! به همین سادگی وارد شدن! خیلی رو مخه!
باز هم صحنه های احمقانه دلتنگی لوئیس لین. بدرد نخور ترین و اضافی ترین صحنه های کل فیلم! واقعا واقعا نمی فهمم دلیل وجود این همه صحنه اضافی چیه.
روش تولید برق با سرعت فلش هم جالب بود. باز خوشم اومد. سوپر من هم به طرز خوبی زنده شد. یعنی از نظر ظاهری و سینمایی جذاب بود.
چرا پدر حماقت کرد؟ چه طرز فداکاری بود؟ چرا نیومد بیرون شیشه بعد داغش کنه؟ حتما باید میمُرد تا ازش قدردانی بشه؟ چرا انقدر احمقانه؟ واقعا اعصاب خورد کنه.
“بخش ششم : چیزی تاریک تر”
یعنی چی که الان پیرهن کردی تن کلارک؟ خیلی عاشقشی؟ هنوز مطمئن نیستی حافظه اش کامل برگشته یا نه، داری باهاش گرم میگیری؟ عارام عارام خواهر.
مثل اینکه فداکاری احمقانه به پسر هم ارث رسیده. یعنی چی از موهبتم استفاده کنم؟؟ اسنایدر، این همه کلیشه رو از کجات در آوردی؟!
مگه گلادیاتوره؟ تو مزرعه دست میکشی به علفا که چی بشه؟ سرم درد گرفت باو، اومدیم فیلم ابر قهرمانی ببینیم یا عاشقانه؟! جدا از اون تا حالا مادر شوهر انقد مهربون ندیده بودم. خوشبحال لوئیس لین.
یه بغل مادر پسر عروسی
نقشه شون هم برای نابود کردن اتحاد باز هم جذاب و جالب بود. سوپرمن هم انگار نه انگار، فارغ از دو جهان، قدم زنان خاطرات خود را مرور میکند. احمق! مگه قرار نبود ببینی چرا دوباره زنده ات کردن! گمشو برو بفهم دیگه! هی راه میره اون وسط.
باز خوبه راه رفتناش یه نتیجه کوچولو داشت، لباس مشکیش عجب جیگری بود. گروه لیگ عدالت هم تازه ابهتش رو بدست آورده و خفن شده. حالا میشه گفت در حد انتقامجویان باحالن. موسیقی صحنه های جنگ پایانی هم خیلی مناسب و هیجانی بودن. ورود بتموبیل عالی بود. واقعا خوشم اومد. جلوه های ویژه یواش یواش دارن عالی میشن. قطعا نسبت به اوایل و اواسط فیلم بهتر شدن. کار گروهیشون و یاری کردن بتمن فوق العاده بود. بشدت زیبا و دلپذیر.
در کل اکشن فیلم در بهترین سطح خودش است. حالا می توان آن را با The Avengers 2012 مقایسه کرد.
همکاری آکوامن با سایبورگ هم بسیار عالی است. کتک خوردن استپن ولف حس خوبی به بیننده میدهد.
هنگام اتصال سایبورگ به اتحاد، فیلم از هیجان بسیار خوبی برخوردار است و این جدّا خوشایند است. ورود سوپرمن با شکوه و هیجان انگیز است. فیلم بسیار عالی پیش میرود. و گویا تا الان 80 درصد تکمیل شده. 2 ساعت اول فیلم پوچ بود. یک ساعت بعدی هرچه فیلم می خواست بگوید را گفت! و فیلم حالا فقطو فقط به یک پایان عالی نیاز دارد.
کتک زدن دست جمعی استپن ولف واقعا باحال است. اکشن چیزی کم ندارد.
ورود دارکساید هم دلهره آور است و واقعا حس را به خوبی منتقل می کند. هیجان در این لحظات به شدت زیاد است. فلش واقعا شخصیت مهمی است. خیلی خوب در فیلم نشان داده شده. صحنه سفر در زمان فلش فوق العاده بود! جدا کردن اتحاد بی نظیر بود! ماشاالله اسنایدر! ایولا به این همه استعداد! به کل عمرت یه فیلم خوب ساخته باشی همینه! کشتن استپن ولف و جدا کردن سر از تنش هم عالی بود! اگر کمی رعایت می کردی و خشونت فیلم را در این حد نمی بردی، و فیلم درجه سنی PG-13 را نگه می داشت، خیلی بهتر میشد. و بینندگان و طرفداران نوجوان زیادی را به دست می آوردی. ابهت دارکساید هم مثال زدنی است. واقعا موهای زائد آدم فر می خورد. ولی ابهت لیگ عدالت بیشتر بود… در حدی که موهای زائد خود دارکساید هم فر خورد.
این است یک پایان عالی و با شکوه! لیگ عدالت اومده جیگرا! آماده باشید که می خوایم با انتقامجویان رقابت کنیم! انصافا فیلم خوبی بود. ولی هنوز نیم ساعت مانده! یعنی قراره چی بشه؟
“بخش پایانی : دوباره پدر”
صحبت های پدر سایبورگ احساسی است و واقعا خوشایند است. پایان داستان هر شخصیت در فیلم، زیبا است. به خوبی دارد پایان می پذیرد. از خریدن ساختمان لیگ عدالت، تا روشن شدن چراغ بتمن همه دل انگیز اند.
نشان دادن اینکه لوتر فرار کرده و… یکجورایی کلیشه ای بود. از همون فرار های تکراری ویلن ها. ولی باز جالب بود. معرفی دث استروک هم هیجان آور نبود. یک جورایی خسته شدیم دیگه. زود باشید فیلم رو تموم کنید بریم پی کارمون.
کابوس بتمن وحشتناک بود. ای کاش هیچوقت به حقیقت نپیونده. ولی شنیدم که قراره DCEU داستان سری Injustice رو دنبال کنه. دنیایی که درش جوکر لوئیس لین و پسرش رو به قتل میرسونه، سوپرمن هم جوکر رو میکُشه و…. ای کاش دروغ باشه. اما با این کابوس تقریبا تایید شدش دیگه.
پیوستن مارشن من هانتر یا همون کارآگاه مریخی به لیگ عدالت هم تقریبا بی دلیل و احمقانه بود. ولی خوشحال شدیم که دیدیمش.
خب، فیلم پایان یافت. بالاخره دیدیمش. متوسط رو به بالا بود از نظرم. نمراتم از 10:
فیلمنامه: 7
کارگردانی: 9
بازیگری: 7
جلوه های ویژه: 7
اکشن: 9
موسیقی: 8
صداگذاری: 8
کارگردانی هنری: 9
نمره کلی فیلم: 8
.
نظر کلی: فیلم خوبی بود. لذت بردم. دی سی قرار است در آینده نزدیک خون به پا کند. انشاالله با یاری خداوند اسنایدر دی سی را از این باتلاق نجات میدهد.

تکلیف تماشاگران جاستیس لیگ زک اسنایدر از ماه‌ها پیش از اینکه حتی یک فریم از این فیلم را دیده باشند، از سال‌ها پیش از اینکه این فیلم چیزی فراتر از یک هشتگ باشد، مشخص بوده است؛ کسی جاستیس لیگ را تماشا نمی‌کند تا نظرش نسبت به آن را شکل بدهد؛ در عوض، جاستیس لیگ را تماشا می‌کنند تا نظر از پیش شکل‌گرفته‌شده‌شان براساس فیلم‌های قبلی خالقش را تایید کنند. این فیلم هرگز قرار نبود همان فیلم موعودی که منتقدان او را به ایمان آورندگانش تبدیل می‌کند یا طرفدارانش را از او دلسرد می‌کند باشد. واکنشتان به جاستیس لیگ به واکنش‌های‌ قبلی‌تان به چشم‌انداز زک اسنایدر از ابرقهرمانان کامیک‌بوکی بستگی دارد.
اگر از واچمن که رئالیسم هولناکِ کامیک‌بوک آلن مور در نکوهش ایده‌ی ابرقهرمانان را به یک فانتزی شورانگیز در ستایش ابرقهرمانان تبدیل می‌کند جان سالم به در بُرده‌اید؛ اگر از مرد پولادین و تماشای تحول سوپرمن به یک سلاح کشتارجمعی در عین جلوه دادن او به عنوان یک قهرمان ناجی (چرا باید سوپرمن را بعد از نقش‌آفرینی در قتل‌عام هزاران نفر به خاطر نجات یک خانواده از لیزر ژنرال زاد تشویق کنیم؟) راضی و خشنود هستید و اگر در پایان بتمن علیه سوپرمن: طلوع عدالت هرگز برایتان سوال نشد که چرا بتمن بلافاصله پس از اینکه به اشتباهش در کشتن سوپرمن پی می‌برد، بدون نشان دادن رشد شخصیتی کماکان به آدمکشی در سکانس نجات مارتا ادامه می‌دهد، پس حتما با جاستیس لیگ صفا خواهید کرد و خوش به حالتان، اما اگر در دسته‌ای قرار می‌گیرید که من هم جزو آن هستم؛ دسته‌ای که فکر می‌کنند ترکیب «زک اسنایدر» و «ابرقهرمانان» حکم ترکیب خطرناک «بچه» و «کبریت» را دارد و به چیزی جز اتفاقی ناگوار منجر نمی‌شود، یک خبر قابل‌پیش‌بینی و یک خوب خوب برایتان دارم.خبر قابل‌پیش‌بینی اینکه جاستیس لیگ نه تنها همه‌ی مشکلات بالفطره‌ی فیلمسازی زک اسنایدر را دارد، بلکه زمان چهار ساعته و ماهیتش به عنوان نتیجه‌ی آزادی عملِ تقریبا کامل او برای ابراز خودش در بی‌قید و بندترین حالت ممکن به این معنی است که این مشکلات حالا ضربدر ۱۰ شده‌اند. اما خبر خوب این است که جاستیس لیگ فاقد یکی از مشکلات کمرشکن دو فیلم ابرقهرمانی قبلی‌اش (جلوتر به آن می‌رسیم) است و نبود آن تماشای این فیلم را به مراتب قابل‌تحمل‌تر و شاید حتی مفرح‌تر از دو فیلم قبلی سه‌گانه می‌کند.
در چهاردهم اکتبر سال ۲۰۱۴، شرکت برادران وارنر بالاخره از پاسخ موردانتظارشان به دنیای سینمایی مارول رونمایی کرد: فاز نخستِ این مجموعه که شامل ۱۰ فیلم می‌شد، با بتمن علیه سوپرمن در سال ۲۰۱۶ آغاز می‌شد و با ریبوت گرین لنترن در سال ۲۰۲۰ به سرانجام می‌رسید. حالا که به گذشته نگاه می‌کنیم، غرور استودیو خنده‌دار به نظر می‌رسد؛ گرچه شش‌تا از این ۱۰ فیلم ساخته شدند و به نظر می‌رسد که هفتمی (فلش) هم پس از تاخیرهای بی‌شمار بالاخره به حقیقت می‌پیوندد، اما مشخص است که برنامه‌ی فعلی‌شان با برنامه‌ی ابتدایی‌شان زمین تا آسمان تغییر کرده است. شکست نسخه‌ی سینمایی جاستیس لیگ و فروپاشی نقشه‌ی اورجینال وارنر برای دنیای سینمایی‌ دی‌سی، آن را به یکی از بدنام‌ترین داستان‌های تاریخ سینمای ابرقهرمانی تبدیل کرد. پس از اینکه مرد پولادین قادر به تکرار موفقیت پیشین دی‌سی با سه‌گانه‌ی شوالیه‌ی تاریکی نبود و پس از اینکه بتمن علیه سوپرمن در ماموریت غیرممکنش برای تکرار درآمد میلیارد دلاری اونجرز شکست خورد، برادران وارنر شروع به پس زدن برنامه‌های اسنایدر برای ادامه‌ی مجموعه کرد. همزمان اسنایدر فاجعه‌ی حانوادگی وحشتناکی را با خودکشی دخترش متحمل شد و تصمیم گرفت به جای درگیر شدن در نبردی خسته‌کننده سر حفظ چشم‌اندازش برای جاستیس لیگ، آن را به کل رها کند. وارنر پس از جدایی زک اسنایدر، جاس ویدن، نویسنده و کارگردان اونجرز را برای بازنویسی و فیلم‌برداری مجدد بخش‌هایی از فیلم استخدام کرد. اگرچه در طول این سال‌ها جاس ویدن در هیبتِ یک هیولای تنفربرانگیز و خبیث که چشم‌انداز اورجینال اسنایدر را با دخالت‌هایش خراب کرد ترسیم شده است، اما ویدن چیزی بیش از مامور فرمانبردار کارفرماهایش نبود.گرچه تلاش نخست وارنر با بتمن علیه سوپرمن برای میانبر زدن به سوی موفقیتی میلیارد دلاری شکست خورده بود، اما آنها مجددا سر جاستیس لیگ به میانبر زدن رو آوردند: استخدام خالق اونجرز برای «اونجرز»سازی زورکی جاستیس لیگ. غافل از اینکه مشکل فیلم‌های اسنایدر هیچ‌وقت لحن عبوس و تیره و تاریکشان نبود که افزودن چهارتا جوک بتواند هسته‌ی کِرم‌خورده‌ی آنها را بهبود ببخشد. نتیجه‌ محصول شلخته‌‌ی بی‌هویتی است که نه نماینده‌ی بهترین ویژگی‌های ویدن است و نه ابرازکننده‌ی خصوصیات فیلمسازی زک اسنایدر.
ادامه‌اش را از حفظ هستیم؛ از آغاز کمپین هشتگ «نسخه‌ی اسنایدر را منتشر کنید» تا جمع‌آوری پول برای بنیاد پیشگیری از خودکشی توسط طرفداران اسنایدر؛ از رفتار سمی و تنفرورزی آنها در شبکه‌های اجتماعی به هرکسی که جرات می‌کرد به اسنایدر بگوید بالای چشمش اَبرو است تا همزمانی این کمپین با راه‌اندازی اچ‌بی‌ا مکس و نیاز وارنر به جذب مشترک برای سرویس استریمینگش که خرج کردن ۷۰ میلیون دلار اضافه برای تکمیل تدوین اسنایدر را امکان‌پذیر کرد. اکنون می‌توان جاستیس لیگ را از زاویه‌های مختلفی تعبیر کرد؛ به عنوان پروژه‌ی آرزوهای یک فیلمساز؛ به عنوان پروسه‌ی غلبه کردن یک پدر بر غم از دست دادن دخترش با تکمیل کار نیمه‌کاره‌اش؛ به عنوان اجرای عدالت عقب‌افتاده‌ای برای درست کردن اشتباهات گذشته.
به عنوان وسیله‌ای برای مطالعه‌ی نحوه‌ی تاثیرگذاری چشم‌انداز دو فیلمساز متفاوت روی یک متریال یکسان؛ به عنوان بررسی فرصت‌طلبی استودیو و رفتار سمی طرفداران؛ به عنوان مرثیه‌ی خداحافظیِ تلخ و شیرین نسخه‌ی اورجینال دنیای سینمایی دی‌سی که چه دوستش داشته باشیم و چه نداشته باشیم، شکی در این نیست که دوران پرفراز و نشیبی که با آن گذراندیم، با همه‌ی جذابیت‌های اندک و دلخوری‌های فراوانش تا ابد در ذهن‌مان حک خواهد شد؛ به عنوان قسمت اول دوگانه‌ای که دنباله‌اش به جمع فیلم‌های ساخته‌نشده‌ی افسانه‌‌ای سینما خواهد پیوست. اما این فیلم بیش از هر چیز دیگری تندیس یادبودی برای غرور ویرانگر برادران وارنر در اکتبر ۲۰۱۴ است؛ نقشه‌ی آنها برای میانبر زدن به سوی تکرار موفقیت بی‌سابقه‌ی رقیبشان و سپردن این کار به مردی که جنس فیلمسازی‌اش زمین تا آسمان با رقیبشان تفاوت داشت. از همین رو، یک چیز درباره‌ی جاستیس لیگ فارغ از اینکه دوستش دارید یا ندارید، قطعی است: تامل درباره‌ی آن به‌طرز بی‌انتهایی جذاب است. اما برداشت رایج اشتباه دیگری که باید در رابطه با این فیلم اصلاح شود این است که جاستیس لیگ زک اسنایدر همان فیلمی است که شانس تماشای آن در سال ۲۰۱۷ از طرفداران سلب شده بود.واقعیت اما این است که حتی اگر زک اسنایدر کماکان به عنوان معمار و رهبر دنیای سینمایی دی‌سی باقی می‌ماند (اگر مرگ دخترش باعث جدایی‌اش از پروژه نمی‌شد و اگر استودیو از این غیبتش به عنوان فرصتی برای بی‌اعتنایی به خواسته‌های او و دستکاری کل فیلم سوءاستفاده نمی‌کرد)، باز نمی‌توان دنیایی را متصور شد که در آن شاهد اکران یک فیلم ابرقهرمانیِ چهارساعته‌ی بزرگسالانه در سینماها باشیم. فیلمی که امروز شاهدش هستیم مستقیما از زیر خاکسترهای به جا مانده از یک نسخه‌ی دیگر ظهور کرده است؛ این فیلم که طولش دو برابر نسخه‌ی قبلی است، علی رغم مشکلاتی که تولیدش را به بیراهه کشید وجود نداشت، بلکه دقیقا فرزندِ مشکلاتی که تولیدش را به بیراهه کشید است. اما شاید جالب‌ترین بخش تماشای جاستیس لیگ زک اسنایدر آشکارتر شدن چیزهایی که جاس ویدن در غیبت اسنایدر به فیلم او اضافه کرده بود است و چیزی که از مقایسه‌ی آنها آشکار می‌شود این است که استخوان‌بندی نسخه‌ی اسنایدر تفاوت چندانی با نسخه‌ی ویدن نمی‌کند. اشتباه نکنید. این نسخه از جاستیس لیگ چه خوب و چه بد حکم غرش زک اسنایدر در بلندترین حالت ممکن را دارد.
هیچکس نمی‌تواند این نسخه را با نسخه‌ی ویدن اشتباه بگیرد؛ تبلور رعدآسا، فوران آتش‌فشان‌گونه، صراحت عصیانگرایانه و ریخت و پاشِ بی‌پروای مولفه‌های فیلمسازی اسنایدر از نخستین سکانس فیلم تا آخرین سکانسش به وضوح آشکار هستند؛ افراط در نماهای پُز قهرمانانه‌ی کاراکترها، مونتاژهای تدوین‌شده با ترانه‌های غم‌انگیز، پیکارگران شنل‌پوش افسرده، اکشن‌های اسلوموشن و ابعاد حماسی خشونت هیچ شکی باقی نمی‌گذارند: این فیلم مخلوق همان کسی است که مرد پولادین و خفاش گاتهام را به پسران عبوس مادران «مارتا»نامشان که احترام بسیار پایینی برای تقدس جان انسان‌ها قائل بودند تبدیل کرده بود. برخلاف نسخه‌ی ویدن که بعضی‌وقت‌ها یادآور کیفیت پروداکشن پیش‌پاافتاده‌ی سریال‌های شبکه‌ی سی‌. دبلیو بود (مخصوصا سکانس شکار پارادیمون توسط بتمن در پشت‌بام‌های گاتهام)، هرچقدر هم با فرم فیلمسازی اسنایدر مشکل داشته باشیم یک چیز قطعی است: فیلم‌های او هرگز ارزان‌قیمت و سرهم‌بندی‌شده به نظر می‌رسند. اما در آن واحد مهم‌ترین چیزی که باید درباره‌ی نسخه‌ی اسنایدر بدانید این است: اگر با توجه به تریلرهای فیلم با محوریت دارک‌ساید (آنتاگونیست جدیدش)، زمان چهار ساعته‌اش و خبرهای مربوط به محتوای مشترک نه چندان زیاد این نسخه با نسخه‌ی ویدن تصور می‌کردید که نسخه‌ی اسنایدر به اندازه‌ی یک فیلم دیگر داستانِ ناگفته دارد اشتباه می‌کنید.
هایپ پیرامون این فیلم گمراه‌کننده بوده است. شاید طول و عرض و جزییات داستان کم و زیاد شده باشند، اما طرح کلی داستان اکثرا با نسخه‌ی ویدن یکسان است: همچنان استپن‌وولف، جنگجوی قدرتمندی از یک دنیای دیگر، در جستجوی سه مادرباکس، تکنولوژی‌های پیشرفته‌ای که قادر به هموار کردن یک سیاره هستند، به زمین می‌آید؛ همچنان بروس وین قهرمانان زمین را برای تشکیل اتحادی برای متوقف کردن این تهدید کیهانی دور هم جمع می‌کند؛ همچنان نبرد نهایی فیلم در شهر متروکه‌ای در روسیه اتفاق می‌افتد. از سکانس تلاش شکست‌خورده‌ی زنان آمازون برای محافظت از مادرباکسشان تا سکانس جلوگیری واندروومن از یک عملیات بمب‌گذاری در لندن؛ از سکانس نجات پدر سایبورگ از مخفیگاه استپن‌وولف در جزیره‌ی استرایکر تا نحوه‌ی احیای سوپرمن و نبرد ادامه‌اش در محل یادبود او؛ از سکانس دیدار سوپرمن از خانه‌ی دوران کودکی‌اش همراه با لوییس لین تا سکانس‌های کوچک‌تری مثل نخستین دیدار بروس وین و بَری آلن در مخفیگاهش. بزرگ‌ترین تغییری که جاس ویدن در فیلم ایجاد کرده بود نه افزودن سکانس‌های جدید، بلکه تراشیدن بی‌رحمانه‌ی تصاویر اسنایدر برای کوتاه کردن آن در حد یک فیلم دو ساعته بوده است؛ مخصوصا هر چیزی که مربوط به دارک‌ساید و زمینه‌چینی قسمت دوم جاستیس لیگ می‌شد.در نتیجه‌ نسخه‌ی اسنایدر در واقع همان نسخه‌ی ویدن است که حالا به اضافه‌ی دو ساعت سکانس‌های حذف‌شده و جلوه‌های ویژه‌ی تمیزتر و تکامل‌یافته‌تری به ارزش ۷۰ میلیون دلار منتشر شده است. در نگاه نخست این‌طور به نظر می‌رسد که دو ساعت تصاویر حذف‌شده حتما مترادف دو ساعت بخش‌های کاملا جدیدی که از نسخه‌ی ویدن غایب بودند است، اما تقریبا همه‌ی تصاویر جدید به جای اینکه طول داستان را افزایش بدهند، عرض آن را گسترش می‌دهند. حالا زمان بیشتری را با کاراکترها می‌گذرانیم، مدت زمان بیشتری به بلغور کردن اکسپوزیشن‌های غیراُرگانیک درباره‌ی تاریخچه‌ی دنیای فیلم اختصاص پیدا کرده است و مدت زمان نبردها به لطف اسلوموشن‌های اسنایدر که تعدادشان به‌طرز بی‌رویه‌ای بیشتر از همیشه شده است، افزایش پیدا کرده است. تاثیر بازگشت تصاویر حذف‌شده هم مثبت است و هم منفی. مهم‌ترین تاثیر مثبتش این است که حالا فیلم از ساختار روایی واضح‌تری بهره می‌برد؛ انگیزه‌‌ی کاراکترها که قبلا نادیده گرفته شده بودند یا از پرداخت کم‌رمقی رنج می‌کشیدند، روشن‌تر و قوی‌تر هستند؛ مثلا این‌بار دلیل حضور استپن‌وولف به خاطر این است که آخرین ناله‌ی پیش از مرگ سوپرمن در پایان بتمن علیه سوپرمن در سراسر زمین انعکاس پیدا می‌کند و مادرباکس‌ها را از خواب چند هزار ساله‌شان بیدار می‌کند و استپن‌وولف را از حضورشان آگاه می‌کند.یا مثلا حالا خود استپن‌وولف به عنوان تبهکاری ترسیم می‌شود که انگیزه‌‌اش برای تصاحب زمین، به دست آوردن دوباره‌ی محبت و احترامِ دارک‌ساید پس از خیانت به او است؛ حالا در فراسوی بدن تنومند و زره‌ی خوفناکش (که اکنون از جلوه‌های ویژه‌ی بسیار چشم‌اندازتری بهره می‌برد)، یک روی درمانده، ترحم‌برانگیز و آسیب‌پذیر هم وجود دارد که در نسخه‌ی ویدن غایب بود. این موضوع در بین تیم قهرمانان بیش از هرکس دیگری در رابطه با سایبورگ صدق می‌کند. ویکتور اِستون پس از نخستین نبرد گروهی‌شان به نزدیک‌ترین چیزی که این فیلم به پروتاگونیست دارد تبدیل می‌شود. ویکتور به عنوان تراژیک‌ترین عضو تیم که داستان سرمنشاء او تداعی‌گر سکانس تولد دکتر منهتن از واچمن است، پرجزییات‌ترین قوس شخصیتی را در بین دیگر کاراکترهای فیلم دارد و نقش ستون فقرات احساسی فیلم را ایفا می‌کند. برخلاف نسخه‌ی قبلی که به‌طرز بُزدلانه و محافظه‌کارانه‌ای با قرار دادن بتمن در کانون توجه سراغ قابل‌پیش‌بینی‌ترین انتخاب ممکن رفته بود، نسخه‌ی اسنایدر باید به خاطر شجاعتش در اختصاص دادن کانون توجه به سایبورگ تحسین شود. همچنین، نسخه‌ی اسنایدر مجهز به اکشن فینال به مراتب بهبودیافته‌تری در مقایسه با نسخه‌ی قبلی است.ناامیدکننده‌ترین بخش نسخه‌ی ویدن این بود که گرچه آن فیلم ناسلامتی نام سنگینِ جاستیس لیگ را یدک می‌کشید، اما اکشن فینالش چه از لحاظ ابعاد و مقیاس و چه از لحاظ جلوه‌های بصری خیره‌کننده هیچ حرفی برای گفتن در برابر اکشن فینال مرد پولادین و بتمن علیه سوپرمن نداشت. گرچه روند این مبارزه همچنان به همان شکلی که دیده بودیم پیش می‌رود (تیم به روسیه سفر می‌کند و سوپرمن سر بزنگاه برای کمک سر می‌رسد)، اما اکنون با اکشن غول‌آساتر، منظم‌تر، پرزرق و برق‌تر، متنوع‌تر، منجسم‌تر و صیقل‌خورده‌تری طرفیم که در جریان آن هرکدام از قهرمانان چند لحظه‌‌ی مجزا با محوریت شخصیت و قدرت‌هایشان برای درخشش به دست می‌آورند.
این نبرد همچنان از رسیدن به استانداردهای طلایی به جا مانده از نبرد نیویورک از اونجرز باز می‌ماند، اما در مقایسه با نسخه‌ی ویدن، خیلی به یک فینال حماسی که درخور نام جاستیس لیگ است نزدیک‌تر می‌شود. در مجموع، تصاویر اضافه‌ی نسخه‌ی اسنایدر قورت دادن و هضم کردن همان محتوایی که در نسخه‌ی ۲۰۱۷ دیده بودیم را خیلی راحت‌تر می‌کنند. اما با وجود همه‌ی این بهبودی‌ها، یک مشکل وجود دارد: نه تنها تصمیم اسنایدر برای استفاده از تک‌تک تصاویر حذف‌شده بی‌توجه به اینکه کدامیک از آنها حیاتی و کدامیک از آنها زائد هستند به این معنی است که آنها در عین برطرف کردن کمبودهای نسخه‌ی ویدن، ایجادکننده‌ی مشکلات جدید هستند، بلکه این فیلمنامه و این کارگردانی ذاتا از ایراداتی رنج می‌برند که هیچ تصاویر جدیدی قادر به درست کردن آنها نیست.مثلا یکی از سکانس‌هایی که نقش پررنگی در تریلرهای فیلم داشت، نسخه‌ی طولانی‌ترِ فلش‌بکی که در نسخه‌ی ویدن نیز وجود داشت بود: سکانس روایت تاریخ مادرباکس‌ها؛ داستان اتحاد انسان‌ها، آتلانتیسی‌ها و آمازون‌ها برای ایستادگی علیه یک فاتح بیگانه در هزاران هزار سال قبل. در نسخه‌ی ویدن، استپن‌وولف همان دشمنی است که توسط قهرمانانِ کهنِ زمین عقب رانده می‌شود. اما در نسخه‌ی جدید، دارک‌ساید جایگزین استپن‌وولف شده است؛ سکانس جدید طولانی‌تر، خوش‌رنگ‌و‌لعاب‌تر، پرجزییات‌تر و «ارباب حلقه‌ها»‌وارتر است (ناسلامتی خود شخص زئوس و آذرخشش هم در نبرد حضور دارد)، اما با همه‌ی اینها نمی‌توان این حقیقت را انکار کرد که این سکانس همان سکانس قبلی اما اکنون با محوریت یک عروسک دیجیتالی جدید در حین انجام کارهای یکسان عروسک دیجیتالی قبلی است. نقاط قوت جدید این فلش‌بک در زمینه‌ی جذابیت‌های بصری‌ِ تقویت‌شده‌اش، مشکلات عمیق‌ترش را برطرف نمی‌کنند: این حقیقت که این سکانس بیش از بخشی از داستان فیلم، همچون یک فیلمِ کوتاه ساخته‌شده توسط طرفداران صرفا برای به رُخ کشیدن مهارتِ جلوه‌های بصری کامپیوتری‌شان به نظر می‌رسد پابرجاست.این حقیقت که این سکانس کماکان به جای شخصیت‌پردازی اُرگانیک آنتاگونیستش، وسیله‌ای برای توضیح ملال‌آور اینکه چرا باید به دارک‌ساید اهمیت بدهیم انکارناپذیر است (تصور کنید همه‌ی سکانس‌های جوکر در شوالیه‌ی تاریکی به ازای یک مونتاژ/فلش‌بک که اهمیت تهدیدش را از زبان یک نفر دیگر توضیح می‌داد حذف می‌شدند)؛ این حقیقت که این فلش‌بک کماکان روندِ روان داستان در زمان حال را برای زمینه‌چینی تهدید آینده‌ی دور مجموعه با سکته مواجه می‌کند وجود دارد و همچنان این مشکل که این سکانس چیزی بیش تلاشی برای ذوق‌مرگ کردن طرفداران با یک مُشت فن‌سرویس نیست باقی مانده است. این مشکل درباره‌ی سکانس توضیح تاریخ چگونگی رسیدنِ مادرباکس‌ها به دست ما در زمان حال از زبان سایبورگ هم صدق می‌کند. حالا همه‌چیز با قدم زدن ویکتور در اُروپای دوران جنگ جهانی دوم از جلوه‌ی بصری چشم‌نوازتری بهره می‌برد، اما مشکل بنیادین آن همچنان استوار است: یک نفر باید در قالب یک سری اکسپوزیشن‌های زُمخت و غیردراماتیک اهمیت مادرباکس‌ها را به‌طور شفاهی توضیح بدهد.زک اسنایدر از خودش نمی‌پرسد که چرا ما به سه سکانس حذف‌شده‌ی کامل که در آن استپن‌وولف پروسه‌ی پیشرفت کارش را با دارک‌ساید در میان می‌گذارد نیاز داریم؟ در همین حین، گرچه فیلم مدام تاکید می‌کند که «لوییس لین کلید است»، اما اهمیت او در حد پرسه زدن در حاشیه‌های فیلم خلاصه شده است و غم و اندوهش با وجود اشغال کردن دو برابر فضا نسبت به نسخه‌ی ویدن، کماکان به چیزی فراتر از «زن بیوه‌ای که هرروز صبح پیش از خرید قهوه، از پوشیدن کفش‌های پاشه‌بلند و سشوار کشیدن موهایش اطمینان حاصل می‌کند» صعود نمی‌کند. سکانس آوازخوانی زنان ایسلندی دقیقا شبیه یکی از همان سکانس‌های غیرضروری که در حالت عادی حذف شدن آن از تدوین نهایی چنین فیلمی ردخور ندارد به نظر می‌رسد، اما نیاز اسنایدر به استفاده از همه‌ی تصاویری که ضبط کرده بود، همچون تلاشی برای رساندنِ زورکی زمان فیلم به چهار ساعت به نظر می‌رسد. این موضوع بیش از هر جای دیگری در رابطه با استفاده‌ی بیش از حد اسنایدر از اسلوموشن دیده می‌شود. تعداد اسلوموشن‌های این فیلم به چنان شکل بی‌رویه‌ای زیاد است که اسنایدر فقط از مرز خودپارودی عبور نمی‌کند، بلکه به عمق ورطه‌ی خودزنی سقوط می‌کند.حالا اسلوموشن‌ها به جای تقویت‌کننده‌ی اکشن یا هایلایت‌ کردن یک لحظه‌ی به‌خصوص در جریان هرج و مرج میدان نبرد، ریتم روان اکشن را با دست‌اندازهای متوالی مواجه می‌کنند و همچون ترفند خجالت‌آوری برای هرچه به دراز کشاندنِ مصنوعی زمان فیلم احساس می‌شوند؛ مخصوصا اسلوموشن‌های سکانس تخریب ستون‌های معبد نگهداری از مادرباکس توسط زنان آمازون، سکانس دور کردن کیفِ حاوی بمب و سکانس بلعیده‌شدن آکوآمن توسط امواج خروشان دریا در اسکله که همگی به‌طرز غیرعامدانه‌ای خنده‌دار و کلافه‌کننده هستند. در واقع بعضی‌وقت‌ها در طول فیلم این‌طور احساس می‌شود که اگر همه‌ی صحنه‌های اسلوموشن فیلم با سرعت عادی پخش می‌شدند، نسخه‌ی اسنایدر کوتاه‌تر از نسخه‌ی ویدن از آب در می‌آمد! طول چهارساعته‌ی نسخه‌ی اسنایدر با فیلم متراکمی که لحظه‌لحظه‌اش سرشار از درام است توجیه نمی‌شود، بلکه حکم مترادفِ سینمایی نگارش یک مقاله با گذاشتن دو فاصله بین هرکدام از کلمات به جای یک فاصله را دارد. از نگاه اسنایدر همه‌ی صحنه‌ها به یک اندازه ویژه و استثنایی هستند. وقتی همه‌ی صحنه‌ها به یک اندازه استثنایی باشند، دیگر هیچ چیزی استثنایی نخواهد بود و هیچ فرقی بین اسلوموشن کشتن یک دشمن معمولی با اسلوموشن قطع کردن سر اسپن‌وولف در پایان یک نبرد نفسگیر وجود نخواهد داشت.
اسنایدر شیفته‌ی به تصویر کشیدن کاراکترهایش در اساطیری‌ترین و حیرت‌انگیزترین حالت ممکن و حفظ این رویکرد در تک‌تک فریم‌های فیلم است، اما بخش کنایه‌آمیز ماجرا این است که این رویکرد دقیقا در تضاد با چشم‌انداز او از ابرقهرمانان قرار می‌گیرد. وقتی بی‌وقفه سعی می‌کنی اعمال کاراکترهایت را در حماسی‌ترین حالت ممکن به تصویر بکشی، حماسه به روتین عادی دنیای فیلم تنزل پیدا می‌کند و لحظات شگفت‌انگیز کلیدی با قاطی شدن لابه‌لای همه‌ی لحظات دیگر که برای شگفت‌انگیز به نظر رسیدن رقابت می‌کنند، وزن و کوبندگی واقعی‌شان را از دست می‌دهند و دیگر هیچ تفاوتی بین نقاط اوج و دستاوردهای متحیرالقول کاراکترها با لحظات معمولی فیلم وجود نخواهد داشت. سبک فیلمسازی اسنایدر بزرگ‌ترین دشمن ابراز موفقیت‌آمیز چشم‌اندازش از ابرقهرمانان است. همچنین، گناه اورجینال این مجموعه همچنان گریبانگیر نسخه‌ی اسنایدر هم شده است: این حقیقت که شتاب‌زدگی استودیو برای تکرار فرمول اونجرز به معنی نادیده گرفتن اهمیت معرفی باطمانیمه‌ی کاراکترهایش به وسیله‌ی فیلم‌های اختصاصی خودشان (پیش از گردهمایی آنها) بود همچنان پابرجاست. در نتیجه، این فیلم مجبور است پیش از اینکه هرچه زودتر سراغ اصل مطلب برود، بخش قابل‌توجه‌ای از زمانش را به معرفی امثال فلش، آکوآمن و سایبورگ اختصاص بدهد.
از همین رو، نه تنها تکه‌ی گذرایی که از زندگی شخصی آنها می‌بینیم (هرچقدر هم مقدارش در نسخه‌ی اسنایدر گسترش پیدا کرده باشد) با نقشی که اختصاص یک فیلم مستقل به آنها در معرفی‌شان ایفا می‌کند قابل‌قیاس نیست، بلکه به تمرکز ازهم‌گسسته‌ی روایت منجر شده است؛ از یک طرف، اتفاقات اورژانسی زمان حال توجه‌ی تمام و کمال‌مان را طلب می‌کنند و از طرف دیگر فیلم مجبور می‌شود کشمکش اصلی را برای نمایش فلش در حال نجات دختر موردعلاقه‌اش از تصادف اتوموبیل، پیروزی ویکتور در مسابقه‌ی فوتبال دانشگاه یا کمک‌رسانی آکوآمن به ماهیگران طوفان‌زده ترک کند. شاید اکنون انگیزه‌ی کاراکترها روشن‌تر باشد، اما این به قیمت ریتم حلزونی روایت تمام شده است. در نتیجه، اگرچه افزودن همه‌ی تصاویر حذف‌شده به معنی یک فیلم منسجم‌تر در مقایسه با نسخه‌ی ویدن است، اما کماکان با فیلم چهل‌تیکه‌ای طرفیم که گویی از چپاندن چهار-پنج‌تا فیلم مختلف درون یکدیگر ساخته شده است. ماهیت غیرضروری بسیاری از تصاویر حذف‌شده‌ی این فیلم و ماهیتش به عنوان یک فن‌سرویسِ خالصِ بی‌شرمانه بهتر از هر جای دیگری در جریان بخش اختتامیه آشکار می‌شود.بخش اختتامیه با وجود سکانس‌های پسا-تیتراژِ فراوانش که همچون کلیپ‌های جداُافتاده به یکدیگر دوخته شده‌اند حکم سلسله‌ای از پایان‌بندی‌های قُلابی را دارد؛ آنها که از سکانس فرار لکس لوثر از تیمارستان آرکام و دیدارش با دث‌استروک شروع می‌شوند و تا دنباله‌ی رویای کابوس‌وار بروس وین از بتمن علیه سوپرمن و معرفی عضو جدید جاستیس لیگ ادامه پیدا می‌کنند، یک چیز را به‌طرز قاطعانه‌ای مشخص می‌کنند: نسخه‌ی اسنایدر با هدف ارائه‌ی بهترین نسخه‌ی ممکن از جاستیس لیگ ساخته نشده است؛ در عوض، نسخه‌ی اسنایدر به‌طور اختصاصی برای ارائه‌ی طرفدارپسندترین نسخه‌ی ممکن از جاستیس لیگ مهندسی شده است. این فیلم فقط به خوره‌های مجنونِ مرد پولادین و بتمن علیه سوپرمن اختصاص ندارد (این نه تمجید است و نه مذمت)، بلکه یک‌جورهایی توسط خودِ آنها برای ارضای سلیقه‌ی شخص خودشان خلق شده است. همان‌طور که سکانس کابوس بروس وین در فیلم قبلی نه برای پرداخت فضای ذهنی بروس وین، بلکه صرفا بهانه‌ای برای «خفن» به نظر رسیدن بتمنِ پالتوپوشِ غبارآلود در حین مبارزه با سربازانِ دیکتاتوری سوپرمن شرور در پیش‌زمینه‌ی یک دنیای آخرالزمانی بود، این یکی هم نقش مشابه‌ای را با گفتگوی بتمن و جوکرِ جرد لتو ایفا می‌کند.این نکته معرف مشکل سبک فیلمسازی زک اسنایدر است: نیاز بیمارگونه‌‌ی او برای کوبیدنِ برچسب «خفن» روی پیشانی تک‌تک لحظات فیلم. در زمان اکران مرد پولادین و بتمن علیه سوپرمن پُرتکرارترین انتقادی که به آنها می‌شد یک چیز بود: لحن جدی و تیره و تاریکشان. اما مسئله این است که مشکل آن فیلم‌ها از جای دیگری، از جای عمیق‌تری سرچشمه می‌گرفت؛ به‌طوری که حتی اگر زک اسنایدر این فیلم‌ها را در قالب کمدی‌های اسلپ‌استیکِ رنگارنگ و شاد و شنگول هم می‌ساخت باز تغییری در ایراد بنیادین فرم فیلمسازی‌اش ایجاد نمی‌شد؛ چه ایرادی؟ شیفتگی جنون‌آمیزش برای خلق «لحظات» که به قیمتِ نادیده گرفتن اهمیتِ «سکانس‌ها» منجر می‌شود. بگذارید این‌طور بگویم: هیچ چیزی لذت‌بخش‌تر از تجربه‌ی یک لحظه‌ی سینمایی نیست؛ از شوالیه‌ی تاریکی و لحظه‌ای که جوکر در یک‌جور حالت مستی سرش را از ماشین پلیس بیرون می‌کند تا ماتریکس و لحظه‌ای که نئو برای نخستین‌بار از گلوله‌ها جاخالی می‌دهد؛ از هفتِ دیوید فینچر و لحظه‌ای که برد پیت می‌خواهد از محتوای داخل جعبه اطلاع پیدا کند تا راننده تاکسی و لحظه‌ای که تراویس بیکل با هفت‌تیر کشیدن به سمت انعکاسِ خودش در آینه می‌پرسد: «داری با من حرف می‌زنی؟».
لحظات سینمایی رسوخ‌کننده، ماورایی و فک‌انداز هستند؛ آنها به چکیده‌ی کل فیلم تبدیل می‌شوند؛ آنها مهر خودشان را برای همیشه روی عنبیه‌ی چشم تماشاگرانشان می‌کوبند؛ آنها به معرف یک احساس به‌خصوص تبدیل می‌شوند؛ آنها به بخشی از فرهنگ مشترک‌مان، به بخشی از زبان گفتگوی روزمره‌مان برای ابراز احساسات‌مان صعود می‌کنند. از آنجایی که این لحظات، به‌یادماندنی‌ترین و نقل‌قول‌شده‌ترین بخش‌های سینما هستند، پس کسی که آنها را می‌بیند ممکن است دچار یک اشتباه طبیعی اما مُهلک شود: سینما یعنی این لحظات. اما واقعیت این است که عیار یک فیلم خوب را نه شاه‌لحظه‌های درخشانش، بلکه همه‌ی چیزهای به‌ظاهر بی‌اهمیتی که لحظات برترش را احاطه می‌کنند مشخص می‌کنند؛ مسئولیت سنگین داستانگویی برعهده‌ی بخش‌های بی‌زرق و برق فیلم است؛ لحظات برتر سینمایی به لطف ایستادن روی دوش همه‌ی داستانگویی‌های پیش از خودشان فرصت درخشیدن در کانون توجه را پیدا می‌کند. زک اسنایدر اما این‌طور فکر نمی‌کند. زک اسنایدر اعتقاد دارد تک‌تک لحظه‌های تشکیل‌دهنده‌ی یک فیلم باید به یک اندازه «باحال» و «خفن» باشند. در دنیای فیلم‌های او هر چیزی که «عادی» باشد هدفِ نسل‌کشی قتمام فکر و ذکر زک اسنایدر در طول سه‌گانه‌ی مرد پولادین به مهندسی «لحظات» معطوف شده است؛ یا زمان سر موقع آهسته می‌شود؛ یا با قاب‌بندی‌های دقیق، متقارن و خط‌کشی‌شده مواجه می‌شویم؛ یا نماها حالت نقاشی‌های قرن هجدهمی به خود می‌گیرند؛ یا موسیقی با حرکاتِ کاراکترها هماهنگ می‌شود؛ یک چیز در تک‌تک لحظات فیلم‌های او قطعی است: تمام اجزای فیلم برای انتقال یک پیام مشخص در علنی‌ترین و تابلوترین حالت ممکن دست به دست یکدیگر می‌دهند: «حیرت‌زده شو». گویی در دنیای فیلم‌های اسنایدر قحطی تنوعِ احساس وجود دارد؛ انگار در سینمای او هیچ احساسی غیر از حیرت‌زدگی وجود خارجی ندارد؛ انگار همه‌ی احساسات دیگر به دست حیرت‌زدگی، تنها پادشاه مطلقِ این دنیا قتل‌عام شده‌اند. خیلی‌ها برای تعریف از اسنایدر می‌گویند که او تصویرساز معرکه‌ای است و در پاسخ به آنها باید گفت البته که همین‌طور است. اگر غیر از این بود باید تعجب می‌کردیم. دلیلش این است که همه‌ی انرژی و تمرکز او صرفِ خلق لحظات می‌شود؛ او همه‌چیز را فدای خلق لحظات می‌کند. می‌گویند انگیزه‌های شخصیت‌های او شُل و ول است و عواقب تصمیمات سوال‌برانگیزشان جدی گرفته نمی‌شود. طبیعی است.دلیلش این است که همه‌‌ی اجزای تشکیل‌دهنده‌ی فیلم مطیع و تابع انگیزه‌ی اصلی خودِ فیلم که بر همه‌چیز اولویت دارد هستند: خلق لحظه‌ی حیرت‌انگیز بعدی. برای مثال به مرد پولادین و صحنه‌ای که ژنرال زاد می‌خواهد کلارک کنت را به تیمش اضافه کنید نگاه کنید. اگر گفتید او برای جلب رضایت مخاطبش چه کار می‌کند؟ یک رویای کابوس‌وار از زمین پساآخرالزمانی به کلارک نشان می‌دهد؛ نه تنها به او می‌گوید که قاتل پدرش است، بلکه کلارک را در باتلاقی از جمجمه‌های انسان به نشانه‌ی انقراض گونه‌ی بشر غرق می‌کند.
سوالی که مطرح می‌شود این است که زاد با چه منطقی انتظار دارد که می‌تواند اعتمادِ کلارک را به این شکل به دست بیاورد؟ حالا این صحنه را با سکانس پشت‌بام از مرد عنکبوتیِ سم ریمی مقایسه کنید؛ گرین گابلین، پیتر پارکر را موقتا فلج می‌کند و خیلی رفاقتی (به نحوه‌ی تکیه دادنش به نورگیر نگاه کنید) دست روی خلاء درونی پیتر دست می‌گذارد (ناسپاسی مردم از فعالیت‌های عنکبوتی به خاطر سوءتبلیغات جونا جیمسون) و در واکنش به قدرنشناسی مردم، به پیتر پیشنهاد دوستی می‌دهد. برخلاف زاد که پیشنهادش برای مقابله با تنفر (مورد قلدری قرار گرفتن کلارک در طول زندگی‌اش)، تنفر و انقراضی در وسعتی بزرگ‌تر است، پیشنهاد گرین گابلین برای مقابله با تنفر، دوستی، ابراز همدردی و از تنهایی درآوردن پیتر است.
البته که در نهایت انگیزه‌ی گرین گابلین هم به اندازه‌ی زاد شرورانه‌ست. اما اگر جای قهرمان بودیم کدامیک در به شک انداختن‌مان موفق‌تر بود: هوش شرورانه‌ی گابلین برای سوءاستفاده‌ی نامحسوس از نیاز قهرمان یا ناآگاهی زاد از اصول پایه‌ای فریبکاری؟ کدوم روش در متقاعد کردن‌مان برای تامل در پیشنهاد دشمن تاثیرگذارتر بود: صرف نظر از کشتن پیتر و آزاد گذاشتن او برای سبک و سنگین کردن پیشنهاد در خلوتش یا غرق کردن کلارک در جمجمه‌های انسان بی‌توجه به فریادهای او از سر وحشت‌زدگی. برای زک اسنایدر اهمیت ندارد که این صحنه چقدر از لحاظ منطق روایی با عقل جور در می‌آید؛ تنها چیزی که برای او در اولویت قرار دارد فراهم کردن شرایط خلق یک لحظه‌ی خفن است: فرو رفتن سوپرمن در باتلاق جمجمه‌ی انسان‌ها. همه‌ی چیزهای دیگر باید به خدمت این لحظه و لحظات مشابه‌ی آن در بیایند. به خاطر همین است که اسنایدر این‌قدر شیفته‌ی مونتاژهای اسلوموشن است؛ از مونتاژ قتل والدین بروس وین (لحظه‌ی پرواز کردن بروس با خفاش‌ها در چاه یا لحظه‌ی پاره شدن گردنبند مروارید مارتا وین) و مونتاژ فعالیت‌های قهرمانی کلارک کنت (لحظه‌ی احاطه شدن او توسط مردم در روز مردگانِ مکزیک) در بتمن علیه سوپرمن تا مونتاژ آغازین جاستیس لیگ و مونتاژهای معرفی فلش، سایبورگ و آکوآمن